سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با استفاده از روش فابریک مغناطیسی

باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه با سن کرتاسه زیرین به درون شیل‌ها و ماسه‌سنگ‌های سازندهای نایبند- شمشک پهنه ایران مرکزی تزریق گردیده و از سه واحد اصلی گرانودیوریت، مونزوگرانیت و لوکوگرانیت تشکیل شده است. برای شناسایی سازوکار جایگیری و همچنین تقدم و تأخر ماگماهای سازنده باتولیت شیرکوه از روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (AMS) استفاده شد. این سنگ‌ها به دلیل داشتن خودپذیری مغناطیسی میانگین پایین (mSI400Km<) وابسته به گرانیت‌های پارامغناطیس هستند و از آنجا که بیوتیت مهم‌ترین کانی آهن‌دار و در بردارنده اصلی مغناطیس‌پذیری بوده است، انطباق خوبی میان انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی و ترکیب سنگ‌شناسی وجود دارد. تلفیق داده‌های مغناطیسی (نقشه‌های خط‌وارگی و برگ‌وارگی مغناطیسی، متغیرهای K، TوP)، مطالعات ریزساختاری همراه با داده‌های صحرایی و سنگ‌شناختی نشان می‌دهد دست‌کم دو پهنه تغذیه‌کننده در باتولیت شیرکوه به صورت بازشدگی‌های کششی در قاعده پوسته بالایی به عنوان کانالی برای تزریق ماگما رفتار کرده‌اند. با توجه به تفریق پیش‌رونده واحد‌های مختلف و همچنین الگوی منطقه‌بندی مشاهده‌شده درآنها به نظر می‌رسد سازوکار جایگیری باتولیت گرانیتوییدی شیرکوه از راه باز‌شدگی دوگانه و پرشدگی پیش‌رونده آنها توسط بسته‌های ماگمایی مختلف صورت گرفته است. این بازشدگی به صورت پله‌ای وکم و بیش به موازات پهنه برشی راست‌گرد ناحیه‌ای بوده و پرشدن پیش‌رونده این بازشدگی‌ها به ترتیب از واحد گرانودیوریتی شروع شده، با واحد مونزوگرانیتی ادامه یافته و با واحد لوکوگرانیتی به پایان رسیده و موجب به وجود آمدن باتولیت شیرکوه شده است.